wymiary: 8,6x6,5
czas powstania: lata 60-te XX w.
Zbiory Działu Literatury MZS
nr inw. MLS/1945

Przedstawiana fotografia Edwarda Stachury (1937-1979), legendarnego barda, twórcy „poezji czynnej”, prozaika i tłumacza  oraz  Zyty Oryszyn (ur. jako Zyta Anna Bartkowska 1940-2018), żony poety w latach 1962 – 1972, także pisarki,  nazywanej przez niego w utworach Gałązką Jabłoni, została podarowana Muzeum przez Zofię Bażant i uzupełniła kolekcję korespondencji małżonków z tą cenioną sandomierską polonistką, osobą wielkiej mądrości i wielkiego serca, do której Stachura pisał m.in. „dużo dobrego zdrowia, szczęścia, wieczności właściwie życzę  Pani, nieśmiertelności, bo tacy ludzie jak Pani i jeszcze kilku powinni żyć wiecznie tak myślę” (list z 11.04.1965). 

Datowanie: 1407-1414, Kraków 
Stan zachowania: dobry
Średnica 2,1 cm
Waga 1,5 g
Technika wykonania: srebro, bicie
Nr. Inw. MS-177/1-3/h
Pochodzenie: dar z 1968 r.

Nr inw.: MS-1658/a/1

Chronologia: epoka żelaza – II/III wieku n.e

Przynależność kulturowa: kultura przeworska

Wymiary: 1. krótszego fragmentu- długość: 1,8 cm, szerokość: 0,9 cm i grubość: 0,4 cm
                   2. dłuższego fragmentu- długość: 3,2 cm, szerokość: 1,5 cm i grubość: 0,6 cm

Surowiec: kość

Prezentowany zabytek to fragmenty niewielkiej okładziny noża przypominający kształtem wojownika trzymającego miecz (którego głownia się ułamała) oraz fragment tarczy na której widzimy litery VS. Niestety nogi oraz głowa nie zachowały się do naszych czasów, niemniej sugeruje się, że pierwotnie figurka ta miała około 5 cm. Co istotne a o czym szerzej wspomnimy w dalszej części jest to import z terenów cesarstwa rzymskiego, a także jedno z pierwszych zachowanych na naszych ziemiach źródeł pisanych.

Wymiary: 14x9
Czas powstania 2.08.1919 r.
Zbiory Działu Literatury MZS
Nr inw. MLS/446

Latem 1919 r. 25-letni Jarosław Iwaszkiewicz, w przyszłości jeden z najbardziej znanych literatów polskich, poeta, prozaik, tłumacz i eseista, autor rozległej korespondencji i „Dzienników”, wysłał prezentowaną pocztówkę do 4 lata starszego Aleksandra Patkowskiego, cenionego nauczyciela z Męskiej Szkoły Filologicznej, który już w okresie studiów organizował w Sandomierzu występy teatralne i wygłaszał odczyty literacko-patriotyczne.

Stanisław Kamocki (1875-1944)

Obraz „Pod słońce (Letni pejzaż podkrakowski)”
Olej na płótnie
Wymiary: 112,0 x 143,0 cm
Muzeum Zamkowe w Sandomierzu
Nr inw.: MOS/S-2598
Zakup w Sopockim Domu Aukcyjnym, 2021

Pejzaż z okresu lata. Na bliskim planie teren wznoszący się ku lewej stronie, pokryty trawą w intensywnym kolorze zielonym. Po lewej stronie kilka drzew liściastych z rozłożystymi koronami. Promienie słońca przebijają przez korony drzew, tworząc w kilku miejscach na trawie jasne plamy.

Na dalekim planie rozległy teren zielony, częściowo zadrzewiony po lewej stronie. Po prawej stronie pola w kolorze brązowym oraz wzniesienia. Niebo w kolorze jasno błękitnym, zbliżonym do białego.

Wymiary: średnica 45mm, masa 62,2 g

Stempel: zwykły
Metal: Ag 999/1000
Napis na obrzeżu: SKARBY STANISŁAWA AUGUSTA * JAN KAZIMIERZ WAZA *
Projekt: rewers: Anna Wątróbka-Wdowiarska, awers oraz napisy na rewersie: Robert Kotowicz
Na zlecenie NBP monetę wyprodukowała Mennica Polska S.A.
Emisja: 26 stycznia 2021 r.

Amfora kultury mierzanowickiej z Zawichostu, a także jedyna zachowana do dziś metryczka Muzeum Ziemi Sandomierskiej

Chronologia: wczesna epoka brązu- Od 2300 do 1600 (grupa samborzecka 1950-1650)

Przynależność kulturowa: kultura mierzanowicka - grupa samborzecka?
Wymiary: średnica wylewu- 9,4 cm, brzuśca- 17,8 cm, dna- 9,7 cm i wysokość- 18,4 cm
Surowiec: glina 
Nr inw.: MS-1018/a

Tym razem omawiamy niewielką kulistą amforę zaopatrzoną w dwa ucha w miejscu przejścia szyjki w brzusiec, lejkowatą wysoką szyjkę zdobioną 6 dookolnymi odciskami sznurowymi, pod którymi mamy dookolny rząd dołków. Od spodu „kolankowatych” uszu odchodzą dwa „żeberka” zbliżone wyglądem do wąsów. Cały brzusiec pokryty jest nakłuciami, który przypominają odciski tkaniny tzw. ornament tekstylny. Naczynie jest w bardzo dobrym stanie i naprawdę ładnie wykonane.

wymiary: list: 11,1x17, koperta: 11,6x9,1

czas powstania: 22.07.1919 r.

Zbiory Działu Literatury MZS

nr inw. MLS/505

List pisany w środku wakacji przez 21-letniego wtedy ucznia, Stanisława Barańskiego, do wychowawcy klasy w sandomierskim gimnazjum, Aleksandra Patkowskiego (1890-1942), starszego o ledwie 8 lat, jest wymownym świadectwem i relacji wychowawczych Patkowskiego, i atmosfery tamtej szkoły w 2. roku odzyskanej niepodległości.

Ewa Ćwiertnia (15 grudnia 1951 - 12 lutego 1994)

Gwasz (1986)

Wymiary: 25,0 x 15,2 cm

Muzeum Zamkowe w Sandomierzu

Nr inw.: MOS/S-2396/1

Dar Renaty Rogozińskiej, 2016

W prawej części kompozycji siedząca postać kobieca przedstawiona en trois quarts. Ubrana w długą suknię w kolorze brązowym spod której wystają jedynie bose stopy. Na długich brązowych włosach opaska w kolorze czerwonym. Blada twarz pochylona w dół, zamknięte oczy. Ręce złożone. Tło w kolorze brązowym. Kompozycja obramowana naturalnym tłem papieru. W lewym dolnym rogu sygnatura: „Ewa Ćwiertnia”. Na odwrocie w lewym rogu u dołu data: „1986”.

Nr inw.: MS-1447/a

Chronologia: szeroka przypadająca na późną epokę brązu (HaC-HaD1) od VIII do VI/V wieku p.n.e.

Przynależność kulturowa: tarnobrzeska kultura łużycka

Wymiary: średnica wylewu 18, brzuśca 22, dna 8 i wysokość 24 cm

Surowiec: glina

Prezentowane naczynie pochodziło z grobu 19 z cmentarzyska w Koprzywnicy Łysej Górze. Nekropola ta należała do tzw. tarnobrzeskiej kultury łużyckiej (grupy kulturowej, która rozwijała się w widłach Wisły i Sanu od XIII do IV/III wieku p.n.e). Stanowisko to zostało odkryte w 1982 roku przez zespół z muzeum w Sandomierzu oraz Biuro Badań i Dokumentacji Zabytków w Tarnobrzegu pod wodzą Marka Florka. Jak do tej pory odkryto tam 28 bardzo silnie zniszczonych ciałopalnych pochówków, które można datować na późną epokę brązu oraz początki wczesnej epoki żelaza (od około VIII do VI/V wieku p.n.e). Jak się przypuszcza odkryte do tej pory groby stanowią zaledwie niewielki wycinek znacznie większego założenia, gdyż jedną z charakterystycznych cech wspomnianej kultury były wielkie liczące po kilkaset grobów nekropole, na których spalone szczątki składano do urn.